donderdag 26 januari 2017

Baby Anna en konijntjes met jurkjes


Ik zit in een babyflow,dat komt omdat kleine Anna Saskia is geboren.Anna is de dochter van Sacha(onze nepdochter) & Peter en geboren op 8 Januari.




En dan begint het gekriebel,had al een mooi dekentje gehaakt in de stijl van de jaren vijftig en naar een ontwerp van de serie Call the midwife, dus erg toepasselijk.En een een setje roze mutsjes waren het volgende cadeautje wat richting Tuil ging,nu nog op kraambezoek.

Dat geeft mij even de tijd om wat te gaan maken,dus mooie patroontjes besteld bij een super aardige vrouw van het schattige blog Little Cotton Rabbits
Het is allemaal zo lief de een na de ander stal mijn hart.




Hedgehogs in a basket, zeg nou zelf....geweldig!




















Foto's Little Cotton Rabbits


Dus dat wilde ik maar eens gaan proberen,brei naaldjes kopen en wat lieve wolletjes die helemaal bij deze poppedijnerige beestjes past.En zo hop ik van het ene project naar het andere.Aard van het beestje,dat krijg je er niet uit.Ondertussen ook nog aan een shawl bezig, op een rondbreinaald, dan kun je lekker door schuiven.De kleuren verlopen van geel naar groen en blauw, erg mooi.





Zo rommel ik wat aan, de operatie van mijn voet staat vast (nu mijn voet nog)op 8 Maart gaat het gebeuren en dan hopelijk snel op de been.
Dan kan ik als het lente wordt voorzichtig gaan beginnen met wandelen en snel herstellen,gewoon lekker zonder gedoe.
En dat gaat me lukken ook!

Fair isle

Zoals gewoonlijk vind ik wel weer iets nieuws om te proberen. Door mijn voet kan ik niet zoveel als ik zou willen, lange afstandsschaatsen, Santarun, tien km zwemmen. Ik laat het aan me voorbij gaan.
Nu kreeg ik van een lieve moeder (zoon Daan is bevriend met onze Reinier) allerlei tijdschriften (nadat ik alle countrybladen van Dianne had uitgespeld) om te lezen,maar ja die zijn ook zo uit.Ze zei, waarom ga je niet eens mee naar het Breicafe in Noordgouwe, hartstikke leuk.
Ik  kan 1 recht en 1 averecht, meer niet. Geloof niet dat ik zo into knitting  ben,zei ik tegen haar. Maar op Pinterest eens rond gekeken en me toch steeds verder in de breikrochten begeven en gaan verdiepen.  Mijn hemel, wat een technieken zijn er. Ik werd er niet goed van; veel te moeilijk voor mij.Maar toen stuitte ik op de techniek Fair Isle, genoemd naar een plaats in Schotland. Boem, schot in de roos, Engeland, kwam weer voorbij, dus dan kon het alleen maar leuk zijn en dat is het ook.
Fair Isle is het meest afgelegen bewoonde eiland van het Verenigd Koninkrijk zegt Wikipedia en een bestuurlijk deel van Shetland. Ja zo leer je nog wat ook tussendoor. Het is er vrijwel altijd snertweer. In augustus mag je hopen op 14 graden. Dat is de warmste maand. Wie wil er volgend jaar? Dus gaan ze maar breien denk ik en daar is het eiland beroemd om geworden.Dus tijdens het turf steken lekker een naaldje breien hebben ze daar gedacht. Praten en breien kan ook!



























Zo van die Decemberdagen.

Zo het is pakjesavond, zelf doen we daar niets meer aan,de kinderen zijn al zo groot en wij hebben altijd cadeautjes onder de boom met kerst.




En daar kijk ik alweer naar uit. Beetje knutselen, achtergrondmuziekje erbij en op internet wat ideetjes op doen.Wat gaan we eten met de feestdagen en hoe gaan de bomen eruit zien dit jaar? Ja bomen, we nemen er twee; eentje voor in de Entree en eentje in de huiskamer.Voelt erg decadent om dit zo te zeggen maar dit huis nodigt gewoon uit om er twee neer te zetten.Dus de lampjes, de ballen en de andere versieringen van de zolder gehaald.Het is altijd weer leuk om die doosjes open te maken. Ik krijg dan ook altijd gelijk dat luchtje van geurzakjes die eigenlijk niet meer echt zo geuren in mijn neus, en ik ze dus altijd bewaar omdat ik het zonde vind om ze weg te gooien.En nu ik de kaneel en appel weer ruik werkt dat gelijk op me in, dus aan het borduren geslagen.













Als de bomen staan ga ik ze laten zien,nu nog even verder met de versieringen.
Tadah X

Lovely buns

Nu we weer thuis zijn en we weer gewoon aan de bruine bonen met spek zitten, dwalen mijn gedachten toch regelmatig af naar onze trip.Wat hebben we toch weer mooie plekjes gezien. Wat is dat toch met de sfeer in Engeland die we hier toch echt niet hebben.Of ben ik bevooroordeeld en probably een afstammeling  van het huis Tudor? Dat gedweep over mijn favoriete land krijg je er niet uit, hoe hard je ook roept dat ze raar zijn met hun geld, links rijden en het daar een uur vroeger is. Ik word er alleen maar doller op.
De weegschaal gaf aanwijzingen dat de thee uurtjes thuis maar eens zonder koekjes moeten de komende tijd. Dat we toch een beetje buiten ons boekje zijn gegaan qua lekkernijen die drie dagen. Chealsea buns hier en chocolaatjes van Dianne daar, dat in en uitlopen van Kingsheads, White lions, Fox & hounds (en andere belachelijk leuke benamingen voor pubs) . Dat ligt achter ons,maar wat zalig allemaal!














Toen we een jaar of twee geleden met de kinderen in Kent waren en we de trein naar London zouden nemen vanaf Wye, hadden we eerst in de dorpswinkel broodjes voor onderweg gekocht.Chocoladebroodjes, maar ook Chelsea buns. Bij ons heet dat een koffiebroodje (ik kan nu weer roepen dat koffiebroodje niet mooi klinkt en een Chelsea bun wel,maar dan.... afijn.) Eenmaal in de trein geinstalleerd ging de zak met broodjes van hand tot hand en ik trof een Chel.... koffiebroodje en wat scherts onze verbazing niet, het was verrukkelijk, nog nooit zo'n  lekker broodje op, Hemels, wat een geweldige bakker moet dit zijn die zoiets maakt!
Het hele gezin zucht en roept ja ja mama, jee wat lekker zeg, doe eens normaal, tis maar een broodje hoor.Nou nee hoor zeg  ik nog, dit is niet normaal, dat kunnen ze bij ons echt niet zoiets en ik pluk kleine stukjes brood en stop ze in mijn mond en denk, 'voordat we naar huis gaan nog zo'n zak halen'.Tis er niet meer van gekomen, toen we in de avond versleten uit de city terug kwamen dachten we maar aan 1 ding en dat was hangen en slapen.










En nu waren we samen in Wye en hebben we zaterdagmorgen de auto in dit schattige dorp geparkeerd en zijn we bij The Kingshead naar binnen gegaan voor koffie met wat lekkers.En toen zag ik ze liggen, en geen kleintjes ook. Ze riepen me en ik zei tegen Aad: 'Kijk die broodjes;daar liggen ze, nu eentje nemen jij!'
Nou, toen kwam het hoge woord eruit hoor, hij de cynicus qua English pastry, had nog nooit zo'n heerlijk broodje geproefd,zie je nou wel zei ik, met tranen die achter mijn ogen brandden. Ik heb gelijk he?'.
Nou,hier teren we nog wel een poosje op. Alles is thuis niet beter, sommige dingen smaken gewoon ergens anders lekkerder.Nu hebben wij in ons fraaie Zierikzee een nieuwe bakker en een leuke ook! Zijn bedrijf heet,De man die bakt en die heeft me beloofd om eens over Chelsea buns na te denken.Kijk, dan hebben we het jaar rond England om de hoek en bij de tea!



Seeya X

Samen naar de country

Vrijdagmorgen om half vijf ons bed uit om op tijd in Calais aan te komen om het bootje naar de overkant te nemen. Je weet even niet waar je bent als je wakker schrikt maar in 10 minuten tijd sta ik aangekleed beneden.Met een bak koffie in de hand sta ik nog te wiebelen van de slaap; mijn foundation is nog niet eens droog als ik rillend de vroege ochtend in stap.Deur dicht en ik kijk nog een keer naar boven. Op hoop van zegen denk ik maar. Ze lopen in geen zeven sloten tegelijk. Al weet je dat met de jongste nooit.
Halverwege Belgie laat ik mijn stoel naar achteren zakken,ik kan mijn ogen niet open houden en Aad zegt, zo gaan de luikjes dicht? Even maar hoor zeg ik,tussen waken en slapen rijden we naar Frankrijk.
Word je wakker Aniet zegt een stem.Ik moet even nadenken waar ik nu ben, maar terwijl ik mijn ogen open kijk ik verbaasd naar twee soldaten in vol ornaat. Ik waan me even in een oorlogsgebied,maar dit schijnt bij de reis te horen.Goedendag zeg, zal wel een fraai gezicht zijn geweest, een soldaat stond zo te lachen. Ik dacht  gelijk 'oh jee zit mijn lippenstift nog wel goed',ik had zo raar gehangen. Misschien kwijlde ik wel toen ik mijn hoofd voor het raam hield en moesten ze daarom zo grinniken? Nee de lippenstift zat nog op zijn plaats zei Aad,ik lachte wat zuurzoet en hup naar de volgende controle.Ja dat Engeland kom je zomaar niet meer binnen hoor, check, check,dubbel check...



Spiegeltje onder de auto en een eindje verder nog eens de achterklep open, just some rubbish hoor ik Aad zeggen. Ik denk wat bedoelt die nou, dus toen hij weer achter het stuur klom vroeg ik hem er naar.Ach ja beetje Engels kletsen met die man, dan kom ik er een beetje in. Ja, maar je had het over rubbish, wat bedoelde je daar nou mee, (volgens mij had hij de auto nog schoon gemaakt voor we weg gingen).Oh zei hij, er stond nog een kapotte broodbakmachine in en wat andere rommel voor de stort.



Zijn wij met een kapotte doorgebrande broodbakmachine en allerhande zooi naar Engeland gereden? Ik kijk hem aan en zucht diep. Ja zei hij, die was ik vergeten weg te brengen; doe ik als we terug zijn. Echt waar poes!
Wat moet die man daar wel niet van denken zeg ik, niks zegt hij, misschien denkt hij dat we lekker brood gaan bakken in Engeland.
'Ik schaam me dood met en voor jou' zeg ik . En hij, 'ach lae doe, ze kennen ons hier niet hoor.'
Geen saai moment met die man,of zo als de Engelsen zeggen, never a dull moment.
Wordt vervolgd.
Groet Anita

Good old England

Vrijdag is het eindelijk zover, dan nemen we de boot naar Engeland en gaan we heerlijk een paar dagen naar Kent.
Deze zomer zijn we niet op vakantie geweest dit ivm de verhuizing en moesten  we afscheid nemen van mijn lieve schoonmoeder.De dagen die we met elkaar hadden in deze broze periode van haar gezondheid waren zwaar, maar dankbaar dat we haar hebben mogen begeleiden.De dagen en weken daarna waren er van gemis maar ook van opluchting dat haar veel leed bespaard is gebleven.
En nu gaan we dus samen naar Canterbury, wat kerstinkopen doen, nieuwe dingen ontdekken en natuurlijk lekker eten.Bij Dianne gaan we in de garden cottage logeren, een lieflijk klein huisje midden in de country.De cadeautjes for the lady of the house zijn klaar en ingepakt,zelfs een Polkadot paraplu ontbreekt niet in onze bagage.Deze Mary Poppins plu is van Emely en met dit weertje geen overbodige luxe.








Zo,en om jullie een beeld te geven waar we heen gaan zet ik er wat foto's op om jullie een beetje jaloers te maken!
Tot snel,
Anita

We raken op orde

Na weken van noeste arbeid en de volle inzet van onze kinderen zijn we nu dan eindelijk over.Wat zijn we gelukkig met dit huis,het is al echt ons plekje aan het worden,alles staat zo'n beetje op zijn plaats of krijgt eerdaags een vast plekje.
Nu nog het herexamen van onze jongste (gisteren 18 geworden) afwachten en dan hopelijk rust in de tent.De weken van onrust braken ons wel op en daarom hopen we nu op veel Zomer zodat we heerlijk van de tuin kunnen gaan genieten.
Gisteren veel gesnoeid en prachtige potten gekregen die nu in de tuin staan te pronken.Volgende week maar eens mooie witte Hortensia's kopen en wat kleur aanbrengen.Maar vanmiddag ga ik een poosje in mijn schone tuin lezen,want daar is het de laatste tijd niet van gekomen door al die regen.
Oeps...het regent weer,dan maar met een bakje thee in de keuken.


























We gaan verhuizen

Het was even heel erg stil op mijn blog maar dat komt omdat we gaan verhuizen,en dat nieuws zorgde er voor dat er niet veel uit mijn handen kwam,zelfs geen regel tekst,vandaar de stilte.
Maar wat zijn we blij met ons nieuwe huis,en trots dat we in dit pand mogen gaan wonen.
Het huis staat in de binnenstad van Zierikzee en het is een droom die uit komt.
Al jaren zijn we op zoek en ineens komt het zomaar uit de lucht vallen,we bevinden ons nog steeds op een roze wolk kan ik jullie vertellen.
Per 1 Juni gaan we er wonen en als het meezit misschien wel iets eerder,wie weet.
Nu ben ik dingen aan het uitzoeken,12 jaar spullen waar we mooie herinneringen aan hebben,maar ook genoeg wat nu weleens weg kan.
Dozen met kleding van de kinderen die ons zo dierbaar zijn, eerste schriftjes, tekeningen en diploma's,ze zitten veilig opgeborgen.
Tussen de bedrijven door word er flink geleerd door Reinier voor zijn havo examen,we laten hem maar met rust zover dit kan en pakken om hem heen in.We plukken hem straks gewoon uit zijn kamer op en droppen hem op de nieuwe stek.(misschien merkt hij het niet eens)?
Nu willen jullie natuurlijk de foto's zien, dat snap ik, maar er staan nog wel spullen in van de vorige bewoonster, maar wil ze jullie ook niet onthouden.Als ik er straks doorheen ga met mijn eigen smaak en eigen spullen dan pas is het ons huis, nu is het nog een beetje onwennig.
Nou wens jullie een mooi weekend toe en tot snel vanuit de nieuwe stek!
Lieve groet Anita